Θεσμικές διεργασίες για ένα σχολείο της κοινότητας

​

       Τι κάνει το σχολείο της κοινότητας να ξεχωρίζει από το κοινό σχολείο; Από το καλωσόρισμα της μέλισσας που γυροφέρνει την Άννα που ντύθηκε στα κίτρινα σήμερα, μέχρι το μοίρασμα αυτής της εμπειρίας στην ολομέλεια (τι νέα;), κάτι υπάρχει που μας κάνει να ανήκουμε σε ένα κοινό όλο ενδιαφέροντος, ικανό να επιμερίζεται σε ομάδες εργασίας, που με τη δραστηριότητά τους συντείνουν σε ένα κοινό αποτέλεσμα.

       Με το συμβούλιο ισότιμης συμμετοχής και τον τρόπο που συντονίζεται ο διάλογος από τον γραμματέα εβδομάδας, μέχρι την επιλογή των εργασιών, των ελεύθερων κειμένων  για τη ζωή της μέλισσας, την καταμερισμένη της εργασία και την οικιακή μελισσοκομία, που θα δημοσιευτούν στην εφημερίδα μας, βαθαίνουμε την αυτοεκτίμηση, τη συλλογικοποίθηση και την κατανόηση του περιβάλλοντος ως πλαίσιο που γεννά ερεθίσματα προς διερεύνηση. Θα τα βρούμε όλα στις ιστορίες των βιβλίων που χώρεσαν στη βιβλιοθήκη της τάξης μας. Έτσι φτιάξαμε τους πρώτους ομίλους ανάγνωσης και σχεδιάσαμε διαδρομές: το άνοιγμα των φτερών με την έξοδο από την αίθουσα διδασκαλίας.

         Η αυλή, ο έξω χώρος, με τα κτίρια, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα ζώα, λες κι όλα βάλθηκαν έτσι, με σκοπό να τα ανακαλύπτουμε ένα-ένα κι όλα μαζί ταυτόχρονα, με το παιχνίδι, τον ψηλαφισμό, τις ταΐστρες των πουλιών, τα ξενοδοχεία των εντόμων, το μαρουλοροκακρεμμυδοπάρτερο, το οικολογικό μας αποτύπωμα, με την περιγραφική μας παρατήρηση, καθώς καίει η καμινάδα του πυνηνοελαιοτριβείου, και την παραστατική φυσική αγωγή. Εκεί είναι παρούσα και μια αρχιτεκτονική που υποστηρίζει τις ανάγκες μας ή δυσχεραίνει τους σκοπούς μας είτε γιατί δε συνομίλησε επαρκώς με την παιδαγωγική είτε γιατί οι εργασίες στο δομημένο χώρο έμειναν στη μέση.

Πιο έξω οι άλλες αίθουσες, των βιβλιοπωλείων, των ελαιοτριβείων, των ελεύθερων θεάτρων, των μουσείων αφής, των τυπογραφείων, των αυτοδιαχειριζόμενων-συνεργατικών εργοστασίων, των τοπικών οινοποιείων, των ραφείων, των παραδοσιακών παντοπωλείων, των -είων κάθε λογής. Όλοι χώροι φυσικής μάθησης, όπου μας καλοδέχονται κύριοι και κυρίες για να μας πουν τι κάνουν, γιατί το κάνουν και τι μπορούμε να κάνουμε από κοινού. Υπάρχουν και οι περιφερόμενες ομάδες που βρίσκουν καταφύγιο σε φιλόξενους χώρους όπως τα σχολεία: οι ομάδες ζωοφιλικής μέριμνας, ανταλλαγής σπόρων, ποδηλάτου, προληπτικής ιατρικής των νοσοκομείων, κέντρων ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων, θεατρικής τέχνης.

     Ακόμα δε λείπουν οι επισκέψεις σε τόπους μακρινούς, που δεν είναι εύκολο να μετακινηθούμε, αλλά μπορούμε να ταξιδέψουμε, μιας και φτάνουν ακόμα εκεί ταχυδρομικές επιστολές. Κι αυτό είναι κάτι που κάνει την αλληλογραφία, ένα μέσο ανακάλυψης και μοιράσματος. Λέξεις και ζωγραφιές και σχέδια και φωτογραφικές εικόνες του σχολείου μας, της γειτονιάς μας, του  Γιώργου που πήρε στα χέρια του την πρώτη σαύρα που ανακάλυψε στον κήπο τις προάλλες...

Εικόνες από άλλους τόπους και χρόνους μας φέρνει επίσης η τέχνη του κινηματογράφου: Ο μικρός Ηλίας, στην ταινία Ο Ψύλλος, που βάζει κουκίδες στους χάρτες του δωματίου του ετοιμάζοντας το ταξίδι που θα κάνει στα μέρη που έχουν ήδη φτάσει οι λέξεις του. Κι αν θέλουμε να γυρίσουμε το ρολόι πίσω στον χρόνο, θα βρούμε μαρτυρίες και τεκμήρια, σε προσωπικά αρχεία, σε δημαρχεία, σε –εία κάθε λογής, για να μάθουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλιότεροι την επίσημη αναγόρευση του Νέλσον Μαντέλα σε επίτιμο δημότη Αρχαίας Ολυμπίας, ενόσω ήταν ακόμη στη φυλακή, προβάλλοντας αυθεντικά πειστήρια.

       Κι αν τα σύγχρονα πιεστήρια είναι χώροι του «έξω κόσμου», αυτού που ανακαλύπτουμε στις διαδρομές μας, έχουμε από πριν ένα μικρό τυπογραφείο στην τάξη για τις εκδοτικές μας απόπειρες: χαρτιά διαφόρων χρωμάτων και υφών, μαρκαδόρους και μολύβια, κορδέλες και κορδόνια, επιτραπέζιο συρραπτικό και εκτυπωτή για να γίνουν οι εικόνες μας ιστορίες και οι ιστορίες βιβλία. Θα δοκιμάσουμε τυπώματα, με στένσιλ και καρμπόν, ιδέες που μας έδωσαν παιδιά από άλλο σχολείο, φίλοι δια αλληλογραφίας. Παρασκευή: η μέρα που ανοίγουμε τα γράμματα των φίλων μας.

Αν πάλι για κάποιο λόγο πρέπει να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, για να βρούμε έναν τρόπο να μιλήσουμε μεταξύ μας για αυτό που μας πειράζει, υπάρχει το στρογγυλό τραπέζι της επικοινωνίας, με τη φαρμακευτική αλόη επάνω και τους κάκτους. Θα διαβάσουμε τις κάρτες και θα ανασκοπήσουμε σκέψεις που γέννησαν συναισθήματα που μας πλήγωσαν. Θα τα βρείτε. Μόνο οι κάκτοι δεν αποχωρίζονται τα αγκάθια τους, είπε η κυρία Μαρία, η μητέρα της Ελένης.  Όμως δεν είναι πάντα εύκολο να καταλαβαίνουμε τους άλλους, οτιδήποτε γίνεται και μας επηρεάζει με τρόπο αρνητικό. Η κεραία κινητής τηλεφωνίας δε θα μπει στην πολυκατοικία μου, είπε θυμωμένη η Αποστολία, που της αρέσει να ξετρυπώνει θέματα από τη γειτονιά για την εφημερίδα. Και κάπως έτσι, ίσως αρχίζει να γίνεται το σχολείο, σχολείο της κοινότητας.

​

​

 

​